Większość „daltonistów” widzi kolory, ale osoby te nie rozróżniają niektórych z nich. Osoby ze ślepotą barwną mogą mieć problem z rozróżnieniem kolorów – większość w przyćmionym świetle nie odróżnia barwy zielonej od czerwonej, niektórzy nie odróżniają barwy niebieskiej od żółtej, a u bardzo nielicznej grupy osób występuje wada zwana monochromatyzmem, która sprawia, że wszystko postrzegają czarno-biało.
Różne formy ślepoty barwnej spotyka się u mniej więcej 7% mężczyzn i u mniej niż 1% kobiet.
Ślepota barwna jest zaburzeniem genetycznym wynikającym z różnicy odpowiedzi jednej komórki lub grupy komórek światłoczułych siatkówki na pewne kolory. Komórki te, zwane czopkami, są wrażliwe na światło o określonej długości fali. To dzięki nim siatkówka rozróżnia poszczególne barwy. Różnica wrażliwości czopków może być przyczyną ślepoty barwnej.
Objawy ślepoty barwnej często jako pierwsi zauważają rodzice u swoich dzieci. Niekiedy jednak objawy są tak łagodne, że mogą pozostać niezauważone. Częste objawy ślepoty barwnej to:
Nie są znane żadne metody leczenia ślepoty barwnej. Na szczęście u większości osób ze ślepotą barwną pod każdym innym względem widzenie jest prawidłowe i konieczne jest jedynie zastosowanie pewnych sposobów adaptacji.
