Nadciśnienie oczne oznacza wzrost ciśnienia w gałce ocznej (zwanego ciśnieniem wewnątrzgałkowym) powyżej zakresu uważanego za prawidłowy (często za górną granicę przyjmuje się 21 mmHg). Nadciśnienie oczne różni się od jaskry (poważniejszej choroby narządu wzroku) brakiem wykrywalnych zmian ostrości widzenia, brakiem oznak wskazujących na ubytki w polu widzenia oraz brakiem uszkodzeń nerwu wzrokowego. U pacjentów, u których rozpoznano nadciśnienie oczne, stwierdza się zwiększone ryzyko rozwoju jaskry.
Nadciśnienie oczne jest następstwem niedostatecznego odpływu cieczy wodnistej (płynu znajdującego się wewnątrz gałki ocznej), co powoduje nagromadzenie w oku zbyt dużej ilości płynu, który nie jest odprowadzany i powoduje wzrost ciśnienia.
Nadciśnienie oczne najczęściej stwierdza się u osób, u których w rodzinie występowało to zaburzenie, a także u krótkowidzów i osób chorych na cukrzycę.
Ponieważ nadciśnienie oczne nie daje żadnych objawów, pacjent nie jest w stanie sam go zauważyć. Jeśli jednak regularnie zgłasza się na badania okulistyczne, specjalista powinien rozpoznać ten problem na podstawie rutynowych testów.
Podczas zwykłego badania okulistycznego ciśnienie wewnątrzgałkowe mierzy się za pomocą aparatu zwanego tonometrem. Jeśli dwukrotnie ciśnienie przekroczy 21 mmHg, specjalista powinien rozpoznać nadciśnienie oczne.
Zważywszy, że nadciśnienie oczne może wiązać się ze zwiększeniem ryzyka rozwoju jaskry, u osób z nadciśnieniem zaleca się dokładne i częste kontrole u specjalisty.
